Events

#DUODIAGONAAL 2022

Weerbericht: Bewolkt, 2 °C. Gevoelstemperatuur -3 °C. Vochtigheid 69%. Wind: 21,1 km/u vanuit NNO.

DuoDiagonaal is een unsupported event/wedstrijd waarbij je van Virton naar Oostende moet via 3 verplichte checkpoints. Je fietst in een team van 2 en de start is om 17u00 op de markt van Virton. De organisatie is sinds het begin in handen van onze vriend Gunther van bikepacking.be.

Na het rijden van de niet officiële versie (omwille van corona) in oktober 2020 en de annulatie van de 2021 editie was het eindelijk tijd voor de vijfde editie. En het beloofde een pittige versie te worden met enkele klassiekers als checkpoint: citadel van Namen, Mont Saint Laurent, Kemmelberg. Onze voorbereiding was positief en veelbelovend. Een week voor de start, fietsten we nog in korte broek en t-shirt de BRM van Leuven met een gelijkaardig aantal hoogtemeters en dat was zalig. Onze route hadden we goed uitgestippeld, nog enkele blinde vlekken van de LongTermChallenge (LTC) meegenomen en na wat overleg nog een laatste aanpassing om niet via Lille en Moeskroen te moeten gaan.

DE TREINREIS

Eindelijk is het zover, 2 april de dag/nacht van de DuoDiagonaal en we zouden er een lap op geven. De kaarten begonnen zich te draaien: door ziekte werden onze teams van 3 tot 1 gereduceerd en de temperatuur was de laatste dagen serieus beginnen zaken tot onder nul ;-(. Maar daarom niet minder gemotiveerd stappen Andy en ik om 9u44 op de trein voor een 5u durende reis richting Virton.

De treinreis naar Virton is eigenlijk de eerste uitdaging van dit event. Oostende is een leuke stad en heeft een eindstation wat het reizen met de trein (en fiets) heel wat toegankelijker maakt, maar Oostende ligt echt wel ver van Virton (en veel andere bestemmingen in België). De nmbs heeft sinds vorig jaar enkele kleine aanpassingen gedaan waardoor je tegenwoordig op de meeste treinen comfortabel kan reizen met je fiets. Maar een treinreis met 2 transfers (Brussel Zuid en Libramont) van 5 uur is en blijft een lange dag van verveling, wachten om dan eindelijk op de fiets te kunnen springen.

Na een koffie in Brussel Zuid, een ontmoeting met enkele bekenden van de BottreyCat (ander event van Gunther, waarover later meer) en enkele sneeuwbuien komen we om 14u45 eindelijk aan in Virton. Het is berekoud! Maar niets dat onze moed kan doen zakken, want binnen 2 uur is het eindelijk zover en mogen we terug naar Oostende fietsen!

SPAGHETTI IN VIRTON

Eerst op zoek naar een plek om binnen te zitten en een spaghetti te eten. Sinds kort willen we tijdens de lange ritten zo weinig mogelijk ons dagelijks eetpatroon (ontbijt, lunch, dinner) doorbreken. Dit lijkt heel logisch, maar vaak zit je op je fiets en eet je de hele tijd kleine beetjes (sandwich, reep, gel, …). Op de korte ritten (enkele uren) is dit constant aanvullen voldoende. Na de rit neem je dan een (stevige) maaltijd en kan je recupereren. Op de lange rit wordt dit een probleem omdat je op deze manier nooit je maag vult. Waardoor deze wordt stilgelegd en je geen zin meer hebt om te eten en dus ook geen brandstof meer aanvult voor je inspanningen. Vandaar de uitdaging om een maaltijd te nuttigen op “vaste” tijdstippen.

Die eerste maaltijd werd direct gereduceerd tot enkele koffiekoeken, want er was geen plek waar we op dit uur een spaghetti konden krijgen, wel pizza, maar dat is eerder voor na of tijdens de rit. Maar niet getreurd we zaten lekker warm binnen met koffie, cola en water (beetje extra vocht kan geen kwaad). Kort voor de start kwamen Gunther en Sven (met zijn teamgenoot) ons vervoegen en samen maakten we ons klaar om naar de startplaats te gaan, want 17 uur naderde.

Oorspronkelijk waren er 13 teams ingeschreven, maar aan de start blijken er maar 6 teams van zotten te staan. Na het gebruikelijke motiverende woordje van Gunther is het eindelijk zover: de DuoDiagonaal 2022 is vertrokken! Iedereen wenst elkaar goed moed, een veilige rit en dan draaien de teams een voor een hun route op en is het ieder voor zich.

DE RIT

Andy en ik geven elkaar een vuistje en rijden gemotiveerd de eerste helling naar beneden. De eerste kilometers lopen aardig en we hebben zelfs een beetje wind in de rug. Maar dan gebeurt er iets zeer bizars, bij de eerste (lichte) helling komt er iets in mijn hoofd en blokkeert dit volledig. Het tempo zakt, wat logisch is want het gaat licht hellend omhoog, en samen met het tempo zakt de moed me in de schoenen. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Ik probeer me erover te zetten en uit te kijken naar de spaghetti in Rochefort (na 87 km).

Andy probeert op allerlei manieren me op te peppen, maar ik ben een verschrikkelijke teamgenoot vandaag. Ik zeg niets, fiets verder en wil maar 1 ding: zo snel mogelijk in een bed liggen. Ondertussen stapelen de hoogtemeters zich op en fietsen we volgens het vooropgestelde tijdschema, maar toch wil mijn lichaam/hoofd niet inzien dat we goed bezig zijn. Na waarschijnlijk de 87 langste kilometers van mijn leven komen we om 21 uur aan in Rochefort. Tijdens het eten van een spaghetti (deze hadden we gereserveerd), vertel ik Andy dat ik het niet zie zitten om verder te rijden.

Was het de koude of vermoeidheid? Ik weet het tot op vandaag nog steeds niet. Maar het vooruitzicht om de volgende 240 kilometer niet te kunnen stoppen (omwille van de koude), zorgde ervoor dat ik niet verder kon/wou. We beslisten om in Rochefort te overnachten en de volgende morgen te evalueren.

Onze DuoDiagonaal (of toch het eerste deel) eindigde na 87 km in Hotel Malle de Poste in Rochefort.

DAG 2

Na een zalige nacht in een warm bed en een fenomenaal ontbijt springen we om 9 uur weer op onze fiets. We beslisten om tot Namen (het eerste checkpoint) te fietsen en te genieten van de zon en de mooie omgeving. In Namen kijken we dan weer verder voor de rest van de rit/terugreis. Het is zalig om weer op de fiets te zitten. Bij het buiten rijden van Rochefort krijgen we direct een stevige helling voorgeschoteld. Maar de zon is zo zalig en het landschap zo mooi dat we er zin in hebben. Ik voor eventjes dan toch.

Al snel wordt het me duidelijk dat er niet veel veranderd is en dat ik weer verval in mijn mindset van de vorige avond. Ik baal van mezelf, snap het niet en de twijfels stapelen zich weer op. Het tempo blijft ok (we zitten nog altijd op ons tijdschema), maar de weg naar Namen lijkt eindeloos. Na 35 kilometer zit ik er volledig door. Beneden zie ik een spoorweg wat ervoor zorgt dat Ik mijn telefoon neem om te kijken wanneer er een trein vertrekt naar Oostende. Ik kan me echter nog net tegenhouden en beslis dat ik absoluut wil rijden tot aan het eerste checkpoint en daar officieel opgeven.

Eindelijk komen we aan in Namen. Nog 1 hindernis moeten we nemen: de klim naar de top van de citadel. Na een HEEL mooie klim stopt voor ons de DuoDiagonaal 2022 na 150 kilometer aan checkpoint 1.

Luister ALTIJD naar je lichaam!

Tot op de fiets, Tom


Technische fiche

FietsChiru Vagus
KledijPedal ed Odyssey
OverschoenenSpatzwear
TassenApidura race
SpatbordenGeen
Eten(Platte) sandwiches, gel, snickers, snoepjes aangevuld met spaghetti, cola en koffie en een fenomenaal ontbijt in het hotel

STRAVA

KOMOOT

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *