Weerbericht: Halfbewolkt, 3 °C. Gevoelstemperatuur 0 °C. Vochtigheid 94%. Wind: 11,0 km/u vanuit ZW.
Januari is de moment om wat doelen te stellen. Vorig jaar was het jaar van de afstand. 2022 Wordt het jaar van de voorbereiding op Paris-Brest-Paris 23, de oertocht: 1200km (in max. 90u) en de vervollediging van de LongTermChallenge (LTC). Bij deze laatste is het de bedoeling om door alle Belgische gemeenten te fietsen en zo de kaart van België in te kleuren. De website die deze challenge beheert, stopt op 1 oktober 22, dus we hebben niet ongelofelijk veel tijd meer over.
Bij het langeafstandfietsen is de mentale weerbaarheid zeker zo belangrijk als de fysieke conditie. Daarom is fietsen in barre omstandigheden een goede voorbereiding om te leren omgaan met mentale dipjes. Dus kozen we zondag 16/01 als de dag om onze maandelijkse +200km LTC-rit te rijden. Op deze manier combineren we beide doelen: we bereiden ons voor op PBP23 en kleuren België wat verder in door ontbrekende gemeenten af te vinken.
Vermits de meeste van onze ontbrekende gemeenten wat verder liggen kiezen we om de transfer met de trein te doen. Vandaag starten we in Kortrijk om via Doornik, Ath naar Ninove en Gent te gaan (in totaal 39 gemeenten).
DE RIT
Na 40km door regen, koude en een ijzige wind waren mijn vingers bevroren en kon ik niet meer sturen, remmen of schakelen. De moed zakte in mijn (doorweekte) schoenen en ik diende te stoppen. Koude (lees bevroren) handen zijn voor mij een breekpunt, dus op dat moment dacht ik aan opgeven. Gelukkig ben je op zo’n moment met 2 en zorgt de gedachte dat het voor je fietsmaat dan ook gedaan is, ervoor dat ik na opwarming van de handen de moed vind om verder te fietsen.
De boodschap was de vingers constant in beweging te houden en trachten bloed in de handen/vingers te pompen. Op 1 of andere manier hadden de pompbewegingen geen effect want na 3km waren mijn vingers weer bevroren. Ik had echt nood aan warmte. Dus op zoek naar een café om ons even te verwarmen en te kijken hoe of wat met het plan. Het eerste café dat we tegenkwamen bleek eentje zonder warme dranken (dan maar een cola), maar had gelukkig wel een verwarming. Handschoenen op de verwarming en trachten de rest van het lichaam ook wat op te warmen. We voelden ons beide een beetje dutsen en konden niet geloven dat we 10 dagen geleden nog 520km reden.
Tussen de koude rillingen door toch even op de telefoon het weerbericht en de buienradar controleren en dat zag er qua regen goed uit. We beslisten om niet terug naar Doornik te rijden (om daar de trein te nemen), maar door te rijden en in Ath te beslissen over het verder zetten van onze rit.
Het stoppen van de regen, de wind in de rug en de redelijk droge handschoenen, maakten dat ik vleugels kreeg. Nog voor we in Ath waren wisten we beide, zonder het elkaar te zeggen, dat we onze tocht zouden verder zetten en pas in Gent de trein terug naar Oostende zouden nemen. Nog 1 keer opwarmen in het eerste (en nu ik erover denk zowat het enige) restaurant dat we tegenkwamen en dan in een rechte (lees zigzaggende) lijn naar Gent. Henegouwen en het Pajottenland zijn niet plat en na mijn inzinking deze morgen, begon Andy verder en verder weg te zakken. Maar het zijn net voor die momenten dat we graag met 2 rijden. Op het moment dat je het moeilijk krijgt is de andere er om zich op kop te zetten, het tempo te onderhouden en zijn compagnon aan te moedigen.
Na 8u38 fietsen komen we aan in Gent en nemen we moe maar voldaan de trein terug naar Oostende. Het was een goede training tegen de mentale uitputting en bevroren lichaamsdelen. Gelukkig is PBP in de zomer ?.
De weg naar Parijs is nog lang, maar we zijn al onderweg.
Tot op de fiets, Tom
Technische fiche
Fiets | Chiru Vagus |
Kledij | Pedal ed Odyssey |
Overschoenen | Geen en wat heb ik mijn Spatzwear gemist |
Tassen | Apidura race |
Spatborden | Sks raceblade pro |
Eten | (Platte) sandwiches, gel, snickers, snoepjes, droge worstjes aangevuld met garnaalkroketten, cola en koffie |